Blog Lotte: dappere grote broer
Ik dacht er net aan om maar eens vroeg naar bed te gaan toen Rania belde. Haar 5e kindje diende zich aan, de weeën waren begonnen. Dat was alles wat ik begreep door de telefoon, haar Nederlands is soms nog lastig, ze woont al jaren hier in Breda maar is geboren in Eritrea.
Bij Rania thuis was het gezellig, de twee oudste zoons zaten nog een spelletje op de computer te doen, haar jongste twee lagen heerlijk te slapen. De weeën kwamen inderdaad al om de 4 minuten en er werd een lief slapend kind van het ouderlijk bed getild om plaats te maken zodat ik Rania kon onderzoeken. 5 cm ontsluiting, tijd om naar het ziekenhuis te gaan voor de bevalling want dat was haar wens.
Het bevaltasje was zo gepakt, roze mutsje en pakje, een dochter op komst!
Een auto hadden ze niet dus stelde ik voor dat ze met mij mee konden rijden. We stonden klaar voor vertrek toen Rachid, de man van Rania, in het Eritrees wat zei tegen zijn oudste zoon die nog altijd lekker achter de computer zat. Ik zag hem verschrikt opstaan en zijn schoenen en jas pakken en met een blos op zijn wangen de tas van zijn moeder overnemen. Rachid zei in het Nederlands, “hij gaat met u mee mevrouw, want ik moet bij de kleine kinderen blijven vanacht.“ Ik keek de oudste zoon nog eens aan en vroeg of hij dat wel zag zitten, “komt goed hoor!” overtuigde hij mij en samen met zijn moeder stapte hij bij mij in de auto.
In de auto stelde de oudste zoon zich voor als Mohammed. Ik vroeg hoe oud hij was, hij zag er voor mij uit als 17-18 jaar. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik hem hoorde zeggen; “14 jaar, ik zit in de derde van de middelbare school.” Ik dacht even aan mijn eigen dochter van bijna 13, die zag ik zo een twee drie nog niet met een bevalling mee gaan. Ondertussen kwamen de weeën van Rania steeds sneller, we parkeerde op het parkeerplaatsje recht voor Amphia en liepen met de rolstoel naar de verloskamers. Mohammed stelde voor dat hij op de gang zou blijven, maar zijn moeder vroeg hem mee naar binnen. Wat onwennig nam hij plaats op de stoel naast het bed en vertaalde wat zijn moeder graag wilde zeggen aan mij. Na een glaasje sap zag ik hem ontspannen en richtte hij zich op het informeren van het thuisfront.
Rania wist precies wat haar te doen stond, ze voelde hoe haar lichaam dichterbij de bevalling kwam. Toen ik zag dat ze begon te persen vroeg ik of Mohammed het fijn vond om even op de gang te wachten, dat deed hij graag. Nog geen 5 minuten later perste Rania in een flinke wee haar prachtige dochter naar buiten en kon ik haar op haar borst leggen. Donkere heldere ogen, een bos vol donker haar, daar was Huda! De placenta liet ook vlot los en Rania knipte zelf de navelstreng door voordat ik er een cordring omheen klemde.
Ik liep de gang op en haalde Mohammed erbij, super trots op zijn kleine zusje! Hij stak zijn hand naar mij uit en zei “Bedankt voor de goede zorgen voor mijn moeder”.
Wow wat een dappere grote broer!
Liefs Lotte